من و تعزیه

مقدمه:

تعزیه بر اساس باور های مذهبی استوار است و برجسته ترین مفاهیم حکمت شرقی است. نمایش تعزیه روایت خود را با تجلیل هنر در می آمیزد.تعزیه ریشه در عمق ولایت است.آن را با هنر فرهنگ مخاطب در هم آمیخته و تاریخ گذشته ی اهل بیت را بیان می کنــد. تعزیه آیین برجسته در حوزه ی مذهبی تشیّع و ارادت به سرور شهـــیدان است . انتقال دهنده ی مفاهیم والای انسانی و اسلامی است . تعزیه نمونه ای برجسته از هنرهای اسلامی و یکی از محبوب ترین و پر مخاطب ترین نماد علمی مظلومیت تشیّع است. زبان آن روشن ، ساده ، صمیمی و برای همه قابل فهــم است .

تعزیه معروف ترین هنر شناحته شده است که محدودیت مکانی و زمانی ندارد و در همه جا می توان آن را اجرا کرد ودر آن زیبایی و عاطفه و تفکیک حق از باطل وجود دارد.

هر دو نقش (مــــــوافق و مـــــــخالف) در تعزیه  یکی هستند و هردو می خواهند  دل ها را با محبت اهل بیت مألوف سازند. هنری است که انگیزه اش الهی و دنبال عدالت است. به خاطر همین تعزیه داری هاست که راه شقاوت از سعادت جدا شده و باعث شده که نام امــــام حسین وِرد زبان ها باشد.حادثه ی عاشـــــورا اوج  آن است . همه ی شـــهامت ها و پاکی ها و زیبایی ها متجلّی در صحنه ی عاشــــوراست. کسی برای تعزیه بخش نامه صادر نمیکند و مردم خود آن را اجرا و بازسازی میکنند چون پایه اش ایمان و خدا پرستی است . هرجا تعزیه خوان سخن میگوید اشک مردم جاری می شود  چون سخن از دل میگوید .

تاریخـــــــــــــــــــچه ی تـــــــــــــــعـــــــزیــــــــــــــه خـــــــــــــــــــــــوانــــــــی :

تعزیه از زمان ناصر الدین شاه قاجــار نیز بوده و تا قبل از سلطنت رضاه شاه و پسرش محمد رضا ادامه داشته اما با رو کار آمدن حکومت رضاخوانی و پسرش محمد رضا ممنوع و با پیروزی انقلاب اسلامی دوباره زنده شد.

* ثبت تعزیه در سازمان یــونســکو :

خوشبختانه این نمایش آیینی در ماه صفر سال 1390 در سازمان علمی و فرهنگی یـــونسکو بعنوان یک هنر آیینی ایرانی ثبت جهانی شد